🍂🍂🍂 لست خاطئه 🍂🍂🍂
ﺍﺳﺘﻴﻘﻆ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻲ ﺭﺍﺋﺤﺘﻬﺎ ﺍﻟﻌﺒﻘﺔ ﺗﻤﻸ ﺃﻧﻔﻪ … ﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﻴﻪ ﺑﺤﻤﺎﺱ ﻭﺟﺪﻫﺎ ﻧﺎﺋﻤﺔ ﺑﻴﻦ ﺃﺣﻀﺎﻧﻪ … ﺍﻗﺘﺮﺏ ﺑﻮﺟﻬﻪ ﻣﻨﻬﺎ ﻳﻤﺮﻍ ﺍﻧﻔﻪ ﻓﻲ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﻟﻴﻤﻠﺊ ﺭﺋﺘﻴﻪ ﺑﺮﺍﺋﺤﺘﻬﺎ ﺛﻢ ﺗﻨﻔﺲ ﺑﺈﺭﺗﻴﺎﺡ ﻭﻛﺄﻧﻪ ﺍﺧﺬ ﺟﺮﻋﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻟﻨﻔﺴﻲ
ﺍﺳﺘﻴﻘﻈﺖ ﻣﻴﺎﺭ ﻋﻠﻲ ﺣﺮﻛﺔ ﺍﻧﻔﻪ ﻓﻲ ﺷﻌﺮﻫﺎ … ﻓﺘﺤﺖ ﻋﻴﻨﻴﻬﺎ ﻭﺟﺪﺗﻪ ﻳﻘﺘﺮﺏ ﻣﻨﻬﺎ ﺑﺸﺪﺓ … ﺗﺤﺴﺴﺖ ﻭﺟﻬﻪ ﺑﻠﻬﻔﺔ ﻭﻗﺎﻟﺖ : ﺁﺩﻡ ﺃﻧﺖ ﻛﻮﻳﺲ؟؟؟
ﻭﺿﻊ ﺁﺩﻡ ﺭﺃﺳﻪ ﻋﻠﻲ ﺻﺪﺭﻫﺎ ﻭﺍﺣﺘﻀﻨﻬﺎ ﻛﻄﻔﻞ ﺗﺎﺋﻪ ﻣﻦ ﺃﻣﻪ ﻭﺃﺧﻴﺮﺍً ﻭﺟﺪﻫﺎ … ﻭﺟﺪ ﻣﺄﻣﻨﻪ … ﺛﻢ ﻗﺎﻝ ﺑﺘﻨﻬﻴﺪﺓ : ﻻ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ ﻣﺶ ﻛﻮﻳﺲ … ﺗﻌﺒﺎﻥ … ﺗﻌﺒﺎﻥ ﺃﻭﻱ .
ﻣﺴﺤﺖ ﺑﻴﺪﻫﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻄﻔﻞ ﺗﻬﺪئه ﻭﺑﻴﺪﻫﺎ ﺍﻷﺧﺮﻱ ﺩﺍﻋﺒﺖ ﺷﻌﺮﻩ ﺑﺤﻨﺎﻥ : ﺃﺯﻣﺔ ﻭﻫﺘﻌﺪﻱ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺃﻧﺎ ﺟﻤﺒﻚ ﻭﻣﻌﺎﻙ ﻟﺤﺪ ﻣﺎﺗﺒﻘﻲ ﻛﻮﻳﺲ ﻭﺑﺨﻴﺮ …
ﺁﺩﻡ ﻭﻫﻮ ﻣﺎﺯﺍﻝ ﻣﺘﺸﺒﺚ ﺑﺤﻀﻨﻬﺎ : ﻳﻌﻨﻲ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ ﻫﺘﻔﻀﻠﻲ ﺟﻤﺒﻲ ﻭﺗﺴﺎﻧﺪﻳﻨﻲ … ﻭﻣﺶ ﻫﺘﺘﺨﻠﻲ ﻋﻨﻲ
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺜﻘﺔ : ﺃﻳﻮﺓ ﻃﺒﻌﺎ ... ﻫﻘﻒ ﺟﻤﺒﻚ ﻭﻫﻨﻔﻀﻞ ﻧﺴﺎﻧﺪ ﺑﻌﺾ ﻟﺤﺪ ﻣﺎﻧﺘﺨﻄﻲ ﻛﻞ ﺍﻻﻣﻮﺭ ﺩﻱ …
ﺟﻠﺲ ﺁﺩﻡ ﻭﻗﺎﻝ ﺑﺤﻤﺎﺱ : ﻃﺐ ﻳﺎﻟﻼ ﺍﺟﻬﺰﻱ ﻋﺸﺎﻥ ﻧﻨﺰﻝ …
ﻣﻴﺎﺭ : ﻫﻨﻨﺰﻝ ﻧﺮﻭﺡ ﻓﻴﻦ؟
ﺁﺩﻡ : ﻫﻨﻨﺰﻝ ﻧﺮﻭﺡ ﺃﻗﺮﺏ ﻗﺴﻢ ﺷﺮﻃﺔ ﻧﺒﻠﻎ ﻋﻦ ﺍﺧﻮﻛﻲ … ﺍﻧﺘﻲ ﻣﺶ ﻗﻮﻟﺘﻲ ﻗﺒﻞ ﻛﺪﻩ ﺍﻧﻪ ﺳﺮﻕ ﻣﻨﻚ ﺩﻫﺐ … ﻫﺘﻴﺠﻲ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﻭﺗﻘﻮﻟﻲ ﻛﺪﻩ .…
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺼﺪﻣﺔ : ﻻ ﻻ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ … ﻣﻘﺪﺭﺵ … ﻣﺶ ﻣﻤﻜﻦ
ﺁﺩﻡ ﺑﻠﻬﺠﺔ ﺻﺎﺭﻣﺔ : ﻫﻮ ﺍﻧﺘﻲ ﻣﺶ ﻟﺴﻪ ﻗﺎﻳﻠﺔ ﺍﻧﻚ ﻫﺘﻘﻔﻲ ﺟﻤﺒﻲ؟
ﻣﻴﺎﺭ : ﺍﻳﻮﺓ … ﻗﺼﺪﻱ ﺍﻗﻒ ﺟﻤﺒﻚ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎً ... ﺍﻳﺪينا ﻓﻲ ﺍﻳﺪ ﻓﻲ ﺑﻌﺾ ﻭﻧﺘﺠﺎﻭﺯ ﻭﻧﻨﺴﻲ ﺍﻟﻤﺤﻨﺔ ﺩﻱ …
ﺁﺩﻡ : ﺑﺎﻟﺴﻬﻮﻟﺔ ﺩﻱ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ … ﺍﻋﻴﺶ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻭﺍﺣﺐ ﻭﺍﺗﺤﺐ ﻭﺍﻟﻠﻲ ﺍﻏﺘﺼﺐ ﺍﺧﺘﻲ ﻭﻗﺘﻠﻬﺎ ﻋﺎﻳﺶ ﺣﻴﺎﺗﻪ ﻭﺑﻴﺘﻤﺘﻊ ﺑﻬﺎ … ﻻ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ … ﻭﺍﻧﺘﻲ ﻟﻮ ﺑﺘﺤﺒﻴﻨﻲ ﻫﺘﻴﺠﻲ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﺗﻘﺪﻣﻲ ﺍﻟﺒﻼﻍ ﻭﺍﻋﺮﻓﻲ ﺍﻧﻲ ﺳﺎﻳﺒﻪ ﻋﺎﻳﺶ ﻭﺑﻴﺘﻨﻔﺲ ﺑﺲ ﻋﺸﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻙ .
ﻣﻴﺎﺭ ﻭﻫﻲ ﺗﻤﺴﻚ ﻳﺪﻩ ﺑﺘﻮﺳﻞ : ﻭﻋﺸﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻱ ﺑﻼﺵ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻟﺒﻼﻍ ﺩﻩ ﻭﻛﻔﺎﻳﺔ ﺍﻟﻘﻀﻴﺔ ﺍﻟﻠﻲ ﻫﻮ ﻟﺴﻪ ﻋﻠﻲ ﺫﻣﺘﻬﺎ … ﺃﺭﺟﻮﻙ ﻳﺎ ﺁﺩﻡ … ﺃﻧﺎ ﻣﻘﺪﺭﺵ ﺃﺃﺫﻱ ﺃﺧﻮﻳﺎ …
ﺁﺩﻡ ﺑﻘﺴﻮﺓ : ﺑﺲ ﺗﻘﺪﺭﻱ ﺗﺴﻴﺒﻨﻲ ﺑﻌﺬﺍﺑﻲ … ﺻﺢ؟؟؟
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﻌﻴﻨﻴﻦ ﺩﺍﻣﻌﺘﻴﻦ : ﻻ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺃﻧﺖ ﻣﺶ ﻋﺎﺭﻑ ﺍﻧﺖ ﻋﻨﺪﻱ ﺇﻳﻪ … ﺑﻼﺵ ﺗﻘﺎﺭﻥ ﺩﻱ ﺏ ﺩﻱ ﺃﺭﺟﻮﻙ …
ﺁﺩﻡ : ﺁﺧﺮ ﻛﻼﻡ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ … ﻫﺘﻨﻔﺬﻱ ﺍﻟﻠﻲ ﻗﻮﻟﺘﻠﻚ ﻋﻠﻴﻪ؟
ﻣﻴﺎﺭ : ﻻ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﻣﻘﺪﺭﺵ ﺃﺿﺮ ﺃﺧﻮﻳﺎ ﺃﺑﺪﺍً ﻣﻬﻤﺎ ﻛﺎﻧﺖ ﺍﻟﻈﺮﻭﻑ .
ﺁﺩﻡ ﺑﺼﺮﺍﻣﺔ : ﺃﻭﻙ … ﺃﻧﺘﻲ ﺍﻟﻠﻲ ﺍﺧﺘﺎﺭﺗﻲ ( ﻭﺃﺧﺮﺝ ﻣﻦ ﻣﺤﻔﻈﺘﻪ ﺑﻄﺎﻗﺔ ﺍﺋﺘﻤﺎﻧﻴﺔ ) ﺍﺗﻔﻀﻠﻲ ﺧﻠﻲ ﺍﻟﻔﻴﺰﺍ ﺩﻱ ﻣﻌﺎﻛﻲ ﻟﻮ ﺍﺣﺘﺠﺘﻲ ﺣﺎﺟﺔ … ﻭﺍﻟﺸﻘﺔ ﺩﻱ ﻣﻠﻜﻚ ﻣﻦ ﺩﻟﻮﻗﺘﻲ …
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺬﻫﻮﻝ : ﺇﻳﻪ ﺍﻟﻠﻲ ﺃﻧﺖ ﺑﺘﻘﻮﻟﻪ ﺩﻩ … ﻳﻌﻨﻲ ﺇﻳﻪ … ﻫﺘﺴﻴﺒﻨﻲ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﻻ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ …
ﺁﺩﻡ ﺑﻨﻈﺮﺓ ﺻﻠﺒﺔ : ﻻ ﺧﻼﺹ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ … ﻟﻼﺳﻒ ﻛﺎﻥ ﻋﻨﺪﻙ ﺣﻖ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻟﺘﻲ ﺍﻥ ﺣﻴﺎﺗﻨﺎ ﺳﻮﻱ ﺯﻱ ﺷﺮﻳﻄﻴﻦ ﺍﻟﺴﻜﺔ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ … ﻭﻃﻠﻊ ﻋﻨﺪﻙ ﺣﻖ …
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﻠﻬﻔﺔ ﺟﻨﻮﻧﻴﺔ : ﺑﺲ ﺍﻧﺖ ﻗﻮﻟﺖ .… ﻗﻮﻟﺘﻠﻲ … ﻗﻮﻟﺘﻠﻲ ﺍﻥ ﻣﻌﺎﻙ ﻫﻴﻜﻮﻥ ﺍﻟﻤﺴﺘﺤﻴﻞ ﻣﻤﻜﻦ … ﻟﻴﻪ ﻳﺎﺁﺩﻡ ﺩﻟﻮﻗﺘﻲ … ﻭﺑﻌﺪ ﻛﻞ ﺩﻩ … ﻟﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻪ .
ﺁﺩﻡ : ﺃﻧﺘﻲ ﺍﻟﻠﻲ ﺍﺧﺘﺎﺭﺗﻲ … ﻭﺍﺗﺤﻤﻠﻲ ﻧﺘﻴﺠﺔ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻙ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ …
ﺛﻢ ﺍﺗﺠﻪ ﻧﺎﺣﻴﺔ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﻭﻣﻴﺎﺭ ﺗﻬﺮﻭﻝ ﻟﺘﻠﺤﻘﻪ ( ﺁﺩﻡ … ﺍﺳﺘﻨﻲ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺁﺩﻡ ) ﻭﻟﻜﻨﻪ ﻟﻢ ﻳﺠﻴﺐ ﻭﺧﺮﺝ ﻭﺃﻏﻠﻖ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﺧﻠﻔﻪ ﺑﻘﻮﺓ …
ﺃﻋﻄﺖ ﻣﻴﺎﺭ ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻟﻠﺒﺎﺏ ﻭﻧﺰﻟﺖ ﺍﻟﻘﺮﻓﺼﺎﺀ ﺍﺭﺿﺎً ﻭﻇﻠﺖ ﺗﺒﻜﻲ ( ﺁﺁﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﻩ … ﻟﻴﻪ ﻳﺎﺩﻧﻴﺎ ﺑﺘﺴﺘﻜﺘﺮﻱ ﻋﻠﻴﺎ ﺍﻟﻔﺮﺣﺔ )
ﻓﻲ ﺇﺣﺪﻱ ﺍﻟﻔﻨﺎﺩﻕ ﺍﻟﻔﺨﻤﺔ ﻳﺠﻠﺲ ﺁﺩﻡ ﻓﻲ ﺍﻟﺸﺮﻓﺔ … ﻳﺘﺬﻛﺮ ﺍﻟﻤﺎﺿﻲ ﻭﺍﻟﺤﺎﺿﺮ … ﻗﻠﺒﻪ ﻳﻌﺘﺼﺮ ﻋﻠﻲ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻴﺎﺭ ﻛﻤﺎ ﻳﻌﺘﺼﺮ ﻗﻬﺮﺍً ﻋﻠﻲ ﻣﺎﻣﺮﺕ ﺑﻪ ﺃﺭﻭﻱ … ﺣﺒﻞ ﺍﻟﺤﻴﺮﺓ ﻭﺍﻻﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻟﺼﻌﺐ ﻳﺸﺘﺪ ﺣﻮﻝ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﺣﺘﻲ ﻛﺎﺩ ﺃﻥ ﻳﺨﻨﻘﻪ … ﺃﺣﺲ ﺃﻥ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻓﻘﺪﺕ ﻧﻮﺭﻫﺎ ﻭﺃﺻﺒﺤﺖ ﻇﻼﻡ ﺩﺍﻣﺲ .… ﻭﺑﻴﻨﻤﺎ ﻫﻮ ﻋﻠﻲ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩ ﻣﻊ ﺣﻴﺮﺗﻪ ﻭﺃﻓﻜﺎﺭﻩ … ﺭﻥ ﻫﺎﺗﻔﻪ ﺑﺮﻗﻢ ﻭﺍﻟﺪﺗﻪ …
ﺁﺩﻡ : ﺃﻟﻮﻭﻭﻭ … ﺍﺯﻳﻚ ﻳﺎ ﻣﺎﻣﺎ .
ﺍﻷﻡ : ﺍﺯﻳﻚ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﻲ ﻣﺶ ﻗﻮﻟﺖ ﻫﻄﻤﻨﻲ ﺍﻣﺎ ﺗﻮﺻﻞ ﻓﻴﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻣﺒﺎﺭﺡ؟؟
ﺁﺩﻡ : ﻣﻌﻠﺶ ﺍﺗﻠﺨﻤﺖ ﺷﻮﻳﺔ .…
ﺍﻷﻡ : ﻣﺎﻟﻚ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺻﻮﺗﻚ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻟﻴﻪ ﻳﺎﺣﺒﻴﺒﻲ … ﻓﻴﻪ ﺣﺎﺟﺔ … ﻣﻴﺎﺭ ﻛﻮﻳﺴﺔ؟؟؟
ﺁﺩﻡ : ﻛﻮﻳﺴﻴﻦ ﻳﺎﻣﺎﻣﺎ ﻣﺘﻘﻠﻘﻴﺶ … ﺧﻠﻲ ﺑﺎﻟﻚ ﺍﻧﺘﻲ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻚ ﻭﻣﻦ ﺃﻳﺘﻦ ﻭﻟﻮ ﺍﺣﺘﺠﺘﻮﺍ ﺣﺎﺟﺔ ﻣﻬﺎﺏ ﻣﻜﺎﻧﻲ …
ﺍﻷﻡ : ﻣﺘﺸﻠﺶ ﺍﻧﺖ ﻫﻤﻨﺎ ﻭﻗﻮﻟﻲ ﻣﺎﻟﻚ … ﻓﻴﻪ ﺍﻳﻪ ﻣﻀﺎﻳﻘﻚ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺃﺑﻮﻫﺎ ﺿﺎﻳﻘﻚ ﻓﻲ ﺣﺎﺟﺔ …
ﺁﺩﻡ ﺑﺘﻨﻬﻴﺪﺓ : ﺃﻧﺎ ﻭﻣﻴﺎﺭ ﺳﻴﺒﻨﺎ ﺑﻌﺾ ﻳﺎﻣﺎﻣﺎ …
ﺍﻷﻡ : ﺇﻳﻪ ..!!! ﻟﻴﻪ ﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﺇﻳﻪ ﺍﻟﻠﻲ ﺣﺼﻞ؟
ﺁﺩﻡ : ﺍﻟﺰﻓﺖ ﺃﺧﻮﻫﺎ ﻇﻬﺮ .…
ﺍﻷﻡ : ﺇﻳﻪ ...!!! ﻣﺘﺴﻴﺒﻮﺵ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﺣﻖ ﺃﺧﺘﻚ ﻳﺎﺁﺩﻡ .…
ﺁﺩﻡ .......: ﻭﺣﻜﻲ ﻟﻬﺎ ﻛﻞ ﻣﺎﺣﺪﺙ ﻣﻦ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﺮﺍﺩ ﺣﺘﻲ ﺃﻥ ﺗﺮﻙ ﻣﻴﺎﺭ .…
ﺍﻷﻡ : ﻣﺴﻜﻴﻨﺔ ﻣﻴﺎﺭ … ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻲ ﺩﻟﻮﻗﺘﻲ ﻓﻲ ﺷﻘﺘﻨﺎ؟؟
ﺁﺩﻡ : ﺃﻳﻮﺓ ﻳﺎﻣﺎﻣﺎ … ﺃﻧﺎ ﻫﺘﺠﻨﻦ ﺍﻟﺤﻴﺮﺓ ﻫﺘﻤﻮﺗﻨﻲ … ﺩﻣﻮﻉ ﻣﻴﺎﺭ ﻭﺃﻧﺎ ﻣﺎﺷﻲ ﺃﺳﻴﺎﻁ ﺑﺘﻘﻄﻊ ﻓﻲ ﻗﻠﺒﻲ …
ﺍﻷﻡ : ﺣﺎﺳﺔ ﺑﻚ ﻳﺎﺁﺩﻡ … ﻭﺃﻧﺎ ﻛﻤﺎﻥ ﻓﻲ ﻧﻔﺲ ﺍﻟﺤﻴﺮﺓ ﺯﻳﻚ … ﺑﺲ ﺍﻟﻤﺠﺮﻡ ﺩﻩ ﻣﺶ ﻣﻦ ﺣﻘﻪ ﻳﻌﻴﺶ ﺑﺤﺮﻳﺔ ﻭﺍﻧﺎ ﻗﻠﺒﻲ ﻭﺍﻟﻊ ﻧﺎﺭ ﻳﺎﺁﺩﻡ …
ﺁﺩﻡ : ﻧﻔﺴﻲ ﺃﻗﺘﻠﻪ … ﻧﻔﺴﻲ ﺃﻣﺤﻴﻪ ﻣﻦ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ … ﺑﺲ ﺧﺎﻳﻒ ﻟﺒﻜﺮﺓ ﻳﺠﻲ ﻭﺍﺑﻨﻲ ﻳﻄﻠﻊ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭﺃﺑﻮﻩ ﻗﺘﻞ ﺧﺎﻟﻪ .… ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻴﺎﺭ ﻛﺎﻥ ﻏﻠﻂ ﻳﺎﺃﻣﻲ … ﻳﺎﺭﻳﺘﻨﺎ ﻣﺎﺩﺧﻠﻨﺎﻫﺎ ﻓﻲ ﺑﺆﺭﺓ ﺍﻻﻧﺘﻘﺎﻡ …
ﺍﻷﻡ ﺑﺘﻨﻬﻴﺪﺓ : ﻋﻨﺪﻙ ﺣﻖ ﻳﺎﺑﻨﻲ … ﺍﻟﺒﻨﺖ ﻃﻠﻌﺖ ﻣﺴﻜﻴﻨﺔ ﻭﻣﻜﺴﻮﺭﺓ ﺍﻟﺠﻨﺎﺡ … ﺑﺲ ﺩﻱ ﺃﻗﺪﺍﺭ ﻭﻧﺼﻴﺐ ﻳﺎﺁﺩﻡ …
ﺁﺩﻡ ﻭﺗﺨﻨﻘﻪ ﺍﻟﺪﻣﻮﻉ : ﺳﻼﻡ ﺩﻟﻮﻗﺘﻲ ﻳﺎﻣﺎﻣﺎ ﻭﻟﻮ ﻓﻴﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻜﻠﻤﻚ …
ﺍﻷﻡ : ﺳﻼﻡ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﻲ .
ﻓﻲ ﺃﺣﺪ ﺍﻟﻤﻨﺎﻃﻖ ﻭﺧﺼﻮﺻﺎً ﻭﻛﺮ ﻣﺨﺼﺺ ﻟﺘﻌﺎﻃﻲ ﺍﻟﺴﻤﻮﻡ ( ﺍﻟﻤﺨﺪﺭﺍﺕ ) ...
ﺷﻤﺒﺮ ( ﺻﺪﻳﻖ ﺗﻌﺮﻑ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻓﻲ ﻫﺬﺍ ﺍﻟﻤﻜﺎﻥ ﺍﻟﻤﺸﺆﻭﻡ ) : ﻳﺎﺟﺪﻉ ﻣﺘﻌﻤﻠﺶ ﻓﻲ ﻧﻔﺴﻚ ﻛﺪﻩ …
ﻣﺮﺍﺩ : ﻫﻤﻮﺕ ﻳﺎﺷﻤﺒﺮ … ﻫﻤﻮﺕ ﻣﻦ ﺍﻟﻘﻬﺮ … ﺃﻣﻲ ﻣﺎﺗﺖ ﺯﻋﻼﻧﺔ ﻣﻨﻲ ﻭﺃﺑﻮﻳﺎ ﺃنا ﺃﻟﺪ ﺃﻋﺪﺍﺀﻩ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﻴﺎﺓ … ﻭﺃﺧﺘﻲ ﺃﻧﺎ ﺃﻛﺒﺮ ﺑﻼﺀ ﻓﻲ ﺣﻴﺎﺗﻬﺎ … ﻓﻲ ﺍﻷﻭﻝ ﺍﺗﻔﺸﻜﻠﺖ ﺧﻄﻮﺑﺘﻬﺎ ﺑﺴﺒﺒﻲ ﻭﺩﻟﻮﻗﺘﻲ ﺟﻮﺍﺯﺗﻬﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻨﻲ … ﺫﻧﺒﻬﺎ ﺇﻳﻪ ﺍﻟﻐﻠﺒﺎﻧﺔ ﺩﻱ … ( ﺛﻢ ﻇﻞ ﻳﺒﻜﻲ ﺑﻘﻬﺮﺓ ﻭﻧﺪﻡ )
ﺷﻤﺒﺮ : ﺧﻼﺹ ﻳﺎﺟﺪﻉ ﺍﻧﺖ ﻫﺘﻌﻴﻂ ﺯﻱ ﺍﻟﺤﺮﻳﻢ … ﺍﻫﺪﻱ ﻳﺎﺟﺪﻉ … ( ﻭﺍﻋﻄﺎﻩ ﻣﺎﺩﺓ ﺑﻴﻀﺎﺀ ) ﺧﺪ ﺧﺪ ﺧﻠﻴﻚ ﺗﻨﺴﻲ …
ﻣﺮﺍﺩ : ﻫﺎﺕ … ﻫﺎﺕ ﻳﻤﻜﻦ ﺃﻧﺴﻲ ﺍﻟﻬﻢ ﺍﻟﻠﻲ ﺍﺗﺤﻄﻴﺖ ﻓﻴﻪ ﺃﻧﺎ ﻭﺃﻫﻠﻲ .…
ﻓﻲ ﺷﻘﺔ ﺁﺩﻡ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﺍﻫﺪﻱ ﻳﺎﺑﻨﺘﻲ … ﺩﻟﻮﻗﺘﻲ ﻫﻴﻬﺪﻱ ﻭﻳﺮﺟﻊ ﺗﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺑﻄﻠﻲ ﻋﻴﺎﻁ …
ﻣﻴﺎﺭ : ﻛﺎﻥ ﻻﺯﻡ ﻳﺤﺼﻞ ﻛﺪﻩ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ … ﻧﻬﺎﻳﺔ ﻣﺘﻮﻗﻌﺔ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﺧﻼﺹ ﻗﻮﻣﻲ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺍﻗﻌﺪﻱ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﻓﻲ ﺷﻘﺘﻲ ﻟﻤﺎ ﺭﺑﻨﺎ ﻳﺴﻬﻠﻚ ﺃﻣﻮﺭﻙ .
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺘﻌﺐ : ﻻ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ .. ﺃﻧﺎ ﻫﻌﻴﺶ ﻫﻨﺎ … ﻣﺶ ﻫﺴﻴﺐ ﻫﻨﺎ ﺃﺑﺪﺍً .
ﻋﺎﺻﻢ : ﻟﻴﻪ ﻳﺎﺑﻨﺘﻲ … ﺍﻧﺎ ﻛﺪﻩ ﻫﺒﻘﻲ ﻗﻠﻘﺎﻥ ﻋﻠﻴﻜﻲ … ﻭﺍﻧﺘﻲ ﻋﺎﺭﻓﺔ ﺍﻥ ﺍﻟﺒﻴﺖ ﺟﻤﺐ ﺍﻟﺸﻐﻞ … ﻣﺶ ﻫﻌﺮﻑ ﺍﻋﻴﺶ ﺃﻧﺎ ﻣﻌﺎﻛﻲ ﻫﻨﺎ …
ﻣﻴﺎﺭ : ﺑﺎﺑﺎ ﺍﺭﺟﻊ ﺍﻧﺖ ﻟﺸﻘﺘﻚ ﻭﺷﻮﻑ ﺷﻐﻠﻚ ﻭﺍﻧﺎ ﻫﺒﻘﻲ ﻛﻮﻳﺴﺔ ﻭﺍﻟﺘﻠﻔﻮﻥ ﺍﻟﻠﻲ ﺟﺒﺘﻬﻮﻟﻲ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﻧﺒﻘﻲ ﻧﺘﻜﻠﻢ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﻣﺶ ﻋﺎﺭﻓﺔ ﻣﻨﺸﻔﺔ ﺩﻣﺎﻏﻚ ﻟﻴﻪ … ﺑﺲ ﻳﺎﺑﻨﺘﻲ ﻫﺴﻴﺒﻚ ﻋﻠﻲ ﺭﺍﺣﺘﻚ … ﺑﺲ ﻫﻔﻮﺕ ﻋﻠﻴﻜﻲ ﺑﻜﺮﺓ ﺗﺮﻭﺣﻲ ﻟﺪﻛﺘﻮﺭ ﻳﺸﻮﻓﻚ ﻭﻳﻄﻤﻨﻨﺎ ﻋﻠﻴﻜﻲ ﻭﻋﻠﻲ ﺍﻟﻠﻲ ﻓﻲ ﺑﻄﻨﻚ .
ﻣﻴﺎﺭ : ﺣﺎﺿﺮ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ … ﺇﻥ ﺷﺎﺀ … ﻗﺎﻃﻌﻬﺎ ﺭﻧﺔ ﺗﻠﻔﻮﻥ ﺃﺑﻴﻬﺎ ﺑﺮﻗﻢ ﻣﺮﺍﺩ ..
ﻋﺎﺻﻢ : ﺍﻷﺳﺘﺎﺫ ﺑﻴﺮﻥ .. ﺍﻣﺎ ﺍﺷﻮﻓﻪ ﻋﺎﻳﺰ ﺇﻳﻪ .… ( ﻓﺘﺢ ﺍﻟﺨﻂ )
ﺃﻟﻮﻭﻭﻭ …
ﺃﻳﻮﺓ ﺃﻧﺎ ﺃﺑﻮ ﻣﺮﺍﺩ ..
ﺇﻳﻪ ..…
ﺣﺎﺿﺮ ﻳﺎﺑﻨﻲ ..… ( ﻭﺃﻏﻠﻖ ﺍﻟﺨﻂ )
▪ ﻣﻴﺎﺭ : ﻣﺎﻟﻚ ﻳﺎ ﺑﺎﺑﺎ … ﻭﺷﻚ ﻋﻤﻞ ﻛﺪﻩ ﻟﻴﻪ ..…
▪ ﻋﺎﺻﻢ ﺑﺼﺪﻣﺔ : ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎﺕ ..…
▪ ﻣﻴﺎﺭ ﻭﺗﻀﻊ ﻳﺪﻳﻬﺎ ﻋﻠﻲ ﺧﺪﻳﻬﺎ : ﺇﻳﻪ .… ﺇﺯﺍﻱ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ؟؟
▪ ﻋﺎﺻﻢ : ﻭﺍﺣﺪ ﻟﻘﺎﻩ ﻣﺮﻣﻲ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﻄﺮﻳﻖ ﻭﺑﻴﺸﻮﻓﻪ ﻟﻘﺎﻩ … ﻃﻠﻊ ﺗﻠﻔﻮﻧﻪ ﻭﻃﻠﺒﻨﻲ ﻭﺃﻧﺎ ﺭﺍﻳﺢ ﺣﺎﻻ …
▪ ﻣﻴﺎﺭ ﺑﻐﻞ ﻭﺍﺿﺢ ﻓﻲ ﻋﻴﻨﻴﻬﺎ ﻣﻊ ﻫﻄﻮﻝ ﺩﻣﻮﻋﻬﺎ : ﺁﺩﻡ … ﻣﻌﻤﻠﻬﺎﺵ ﻏﻴﺮ ﺁﺩﻡ .… ﺃﻧﺎ ﺟﺎﻳﺔ ﻣﻌﺎﻙ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ …
⬅ ﻋﻠﻲ ﺟﺎﻧﺐ ﺃﺣﺪ ﺍﻟﻄﺮﻕ ﻳﻨﺎﻡ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻐﻄﻲ ﺑﻤﻼﺀﺓ ﺑﻴﻀﺎﺀ ﻭﻳﺤﻤﻠﻪ ﺭﺟﺎﻝ ﺍﻹﺳﻌﺎﻑ ﻭﺑﺠﻮﺍﺭﻩ ﻣﻴﺎﺭ ﻭﻋﺎﺻﻢ ﻳﺤﺘﻀﻨﻬﺎ ﻭﻳﺒﻜﻲ …
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺒﻜﺎﺀ : ﻣﻜﻨﺘﺶ ﻋﺎﺭﻓﺔ ﺍﻥ ﻗﻠﺒﻲ ﻫﻴﻮﺟﻌﻨﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﺪﻩ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﻳﺎﺧﺴﺎﺭﺗﻚ ﻳﺎﺑﻨﻲ … ﺭﺑﻨﺎ ﻳﺼﺒﺮ ﻗﻠﺒﻲ
ﻣﻴﺎﺭ : ﺭﺑﻨﺎ ﻳﺮﺣﻤﻪ ﻭﻳﻐﻔﺮ ﻟﻪ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﻣﺘﻈﻠﻤﻴﺶ ﺟﻮﺯﻙ ﻳﺎﺑﻨﺘﻲ … ﺷﻜﻠﻪ ﻗﻀﺎﺀ ﻭﻗﺪﺭ …
⬅ ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺎﺕ … ﻋﺎﺻﻢ : ﺍﺧﻮﻛﻲ ﻃﻠﻊ ﻣﻴﺖ ﺑﺠﺮﻋﺔ ﺯﻳﺎﺩﺓ ﻣﻦ ﺍﻟﺴﻢ ﺍﻟﻠﻲ ﻛﺎﻥ ﺑﻴﺎﺧﺪﻩ ﻟﻴﻪ … ﻳﺎﺧﺴﺎﺭﺓ ﻳﺎﻣﺮﺍﺩ ﺿﻴﻌﺖ ﻧﻔﺴﻚ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺁﺧﺮﻩ .
ﻣﻴﺎﺭ ﺑﺪﻣﻮﻉ : ﺭﺑﻨﺎ ﻳﺮﺣﻤﻪ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ …
⬅ ﺭﻥ ﺟﺮﺱ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﻓﻔﺘﺢ ﻋﺎﺻﻢ ﻭﺟﺪ ﺁﺩﻡ ﺃﻣﺎﻣﻪ .…
ﻋﺎﺻﻢ : ﺍﺩﺧﻞ ﻳﺎﺑﻨﻲ … ﺩﻩ ﺑﻴﺘﻚ …
ﺁﺩﻡ : ﺍﻟﺒﻘﺎﺀ ﻟﻠﻪ ﻳﺎﻋﻤﻲ …
ﻋﺎﺻﻢ : ﻭﻧﻌﻢ ﺑﺎﻟﻠﻪ ﻳﺎﺑﻨﻲ …
▪ ﺩﺧﻞ ﺁﺩﻡ ﻭﺟﺪ ﻣﻴﺎﺭ ﻓﻲ ﺣﺎﻟﺔ ﻳﺮﺛﻲ ﻟﻬﺎ … ﻛﻢ ﺍﻟﺤﺰﻥ ﻭﺍﻟﻘﻬﺮ ﺍﻟﺬﻱ ﺭﺃﺗﻪ ﻓﻲ ﺣﻴﺎﺗﻬﺎ ﻣﺤﻔﻮﺭ ﻋﻠﻲ ﻣﻼﻣﺤﻬﺎ ... ﻭﻫﻮ ﺍﻵﺧﺮ ﻟﻢ ﺗﺮﻱ ﻣﻨﻪ ﺇﻻ ﺍﻟﻈﻠﻢ ﻭﺍﻟﻜﺴﺮﺓ …
▪ ﻭﻗﻔﺖ ﻣﻴﺎﺭ ﻗﺎﺋﻠﺔ : ﺳﻌﻴﻜﻢ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﻳﺎﺑﺸﻤﻬﻨﺪﺱ .
▪ ﺁﺩﻡ : ﻋﺎﻳﺰﺓ ﺍﺗﻜﻠﻢ ﻣﻌﺎﻛﻲ ﻟﻮﺣﺪﻧﺎ ﻳﺎﻣﻴﺎﺭ .
▪ ﻋﺎﺻﻢ : ﻃﺐ ﺍﻗﻌﺪ ﻳﺎﺑﻨﻲ … ﺍﻧﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺻﻠﻲ ﺍﻟﻌﺸﺎﺀ
▪ ﻣﻴﺎﺭ : ﺍﺳﺘﻨﻲ ﻳﺎﺑﺎﺑﺎ … ﻣﺒﻘﺎﺵ ﻓﻴﻪ ﻛﻼﻡ ﻳﺘﻘﺎﻝ … ﻋﺎﻳﺰﺓ ﺍﻃﻠﻖ ﻳﺎﺁﺩﻡ …
الحلقة الخامسة عشر من هنا
بدل ماتدور وتبحث علي الروايات خليها علي تليفونك وحمل تطبيقنا
