رواية اغتصب حقي الجزء الثاني

رواية /إغتصب حقى

...............

الفصل الثانى:

كانوا قاعدين وبيتكلموا مع بعض..

دعاء:"ماهو رخم جدا يا طنط مش بطيقه أنا ناويه أرفضه أصلا."

صفاء بصدمه:"ترفضى مين يابنت؟! هو فى واحده تطول يجيلها دكتور فى الجامعه؟!"

مروه بإنشغال وهى فى المطبخ وبصوت مسموع:"يا ماما سيبك منها دى راكبه دماغها أصلا."

صفاء لدعاء:"حرام يابنتى ، جربى تتعرفى عليه هو ممكن يكون جد شويه عشان بس هو دكتور فى الجامعه ، لكن لما تتعاملى معاه شخصيا بره الجامعه أكيد هتلاقيه حد تانى."

دعاء بتفكير:"تصدقى حضرتك عندك حق."

مروه وهى بتقدم الشاى:"مانا فضلت أقولها كده يا ماما ، بس إنتى عارفاها عنيده وهبله."

صفاء:"صحيح يا حبيبتى ، بما إن صاحبتك هنا حابه أتكلم معاكى فى موضوع."

مروه بإستفسار وهى بتقعد جنب دعاء:"خير يا ماما؟"

صفاء بتنهيده:"كل خير إن شاء الله ، أنا إتصرفت فى فلوس من عم حسن البقال.."

مروه بضيق وهى بتقاطعها:"تانى يا ماما؟َ!"

صفاء:"سبينى أكمل ، أنا إستلفت الفلوس دى عشان تروحى الفن داى مع دعاء."

دعاء بفرحه:"هييييييييه ، هنبقى مع بعض و هنخربها و..."

مروه وهى بتقاطعها:"ماينفعش."

صفاء بإستفسار:"ليه ياحبيبتى؟"

مروه بضيق:"ماما أنا هرجع الفلوس دى دلوقتى حالا ، ماينفعش نستلف من حد ، إحنا كفايه علينا معاش بابا الله يرحمه ومش عاوزين حاجه زياده خلاص ، ومش هروح فن داى."

دعاء بحزن:"هو أنتى مش عاوزه تيجى معايا يا مروه؟ طب أدفعلك أنا فلوس الفن داى وتوافقى؟"

مروه بتنهيده صعبه:"كفايه يا دعاء الموبايل إللى جبتيهولى يوم عيد ميلادى شكرا بس أنا مش حابه أتعب حد معايا ، ياماما هاتى الفلوس و.."

دعاء بحزن وهى بتقاطعها:"إنتى مش بتحبينى."

صفاء:"خلاص يابنات إهدوا ، مروه عشان خاطرى ياحبيبتى روحى غيرى جو يومها وأهو بالمره إعتبريها بداية جديده وحلوه ليكى بعد الإمتحانات."

مروه بإستفسار:"وإنتى عرفتى منين يا ماما إنها بعد الإمتحانات؟"

صفاء بتردد:"ماهى الحاجات دى بتبقى آخر سنه رابعه فأنا خمنت إنها بعد الإمتحانات."

دعاء بضيق:"إنتى مالك مقفلاها أوى كده ليه؟ ماتوافقى وخلاص وياستى صدقينى هتتحل."

صفاء:"أيوه ياحبيتبى إسمعى كلام دعاء ، أهو تغيروا جو شويه."

فضلت قاعده تفكر شويه فى كلامهم لحد ماقررت...

مروه بتنهيده صعبه وهى بتبصلهم:"طيب ، موافقه."

دعاء بفرحه وهى بتاخدها فى حضنها:"هنخربها يا بشر."

مروه:"ربنا يستر."

صفاء:"أنا هقوم أسخن الأكل ، لازم تقعدى معانا يا دعاء شويه."

دعاء:"حاضر يا طنط ، أنا كلمتهم فى الفيلا وقولتلهم إنى عند مروه بابا وماما مش هيقلقوا يعنى."

صفاء بإبتسامه:"ماشى ياحبيبتى."

مروه بهمس لدعاء بعد دخول صفاء للمطبخ:"البنت إللى إسمها سوزان دى فضلت تجرى ورايا النهارده فى الجامعه الصبح."

دعاء بضيق:"أنا مش عارفه إيه إللى خلاكى تتلمى على الأشكال دى يا ساتر."

مروه:"إهدى كده أنا مش بتعامل معاها أصلا ، هى كانت بتقنعنى إنى أحضر الفن داى وكده ، بس أنا رفضت."

دعاء:"أحسن ، مش بحبها أصلا ومش برتاحلها ، أنا مش عارفه شايفه نفسها على إيه دى؟ مش عشان أبوها غنى تتنطط على خلق الله كده ، أنا أهوه عاديه ومش بتكبر على حد."

مروه بضحكه مكتومه:" مانا أخدت بالى ، فى واحد مسكين المفروض هيجيلك الفيلا بعد المغرب وإنتى ناويه تتكبرى عليه وترفضيه."

دعاء بإحراج مع توتر:"ما خلاص بقا ، مانا إتفقت معاكم إنى هقعد معاه وأتعرف عليه ، إقفلى الموضوع بقا عشان بتكسف."

مروه بغمزه:"بتتكسفى يا بطه."

دعاء:"يوووووه بقا يا مروه ، خلاص يابنتى."

مروه بضحكه مكتومه:"خلاص سكت."

صفاء وهى بتخرج من المطبخ:" يلا يابنات الغداء جاهز."

دعاء وهى بتتهرب من مروه:"يلا يا طنط ، عشان هموت من الجوع."

مروه بتريقه:"حاسبى أحسن تاكلينا مع الأكل وإنتى مش واخده بالك."

دعاء بضيق:"رخمه."

مروه:"مش أرخم منك."

صفاء وهى بتحط الأكل على الأرض:"يلا ياحبايبى كفايه خناق."

دعاء وهى بتقعد على الأرض:"بقولك إيه يا طنط قبل ما ناكل كده ، كنت عاوزه أستاذنك فى إن مروه تيجى تقعد معايا النهارده لما إللى إسمه تامر ده ييجى ، تساعدنى يعنى وتخرجنى من إللى أنا فيه."

مروه بضيق وهى بتقعد جمبها:"شايفانى بلياتشو؟ وبعدين ده عريسك إنتى مش عريسى أنا."

دعاء:"إسكتى إنتى أنا مش بكلمك ، ها قولتى إيه يا طنط ياحبيبتى؟"

صفاء بتنهيده:"طب هى هترجع البيت بليل إزاى؟"

دعاء:"أوعدك إن السواق هيوصلها ، ولو خايفه عليها أوى هوصلها أنا."

صفاء:"لا ياحبيبتى ماتتعبيش نفسك، خلاص تخلصوا وهى ترجع مع السواق."

دعاء بتنهيده:"ماشى ، يلا ناكل."

مروه بضحكه مكتومه:"أومال بقا لو مش هتاكلى فى الفيلا بعد ماتروحى كنتى هتعملى فينا إيه؟"

دعاء:"إنتى مالك إنتى؟ ده بيت طنط صفاء حبيبتى يعنى آكل فيه زى مانا عاوزه."

مروه:"بهزر ياختى."

صفاء:"يلا ياحبايبى ماينفعش الكلام على الأكل كده يلا سموا الله."

مروه ودعاء فى صوت واحد:"بسم الله الرحمن الرحيم."

بدأوا ياكلوا......

ـــــــــــــــــــــــــــــ

قبل حلول المساء:

كانت واقفه معاها فى أوضتها وبتختار معاها حاجه مناسبه...

دعاء بإستفسار:"الفستان ده حلو؟"

مروه:"أنا مش عارفه إنتى بتسألينى ليه ، أنا مبفهمش فى الكلام ده ، شوفى إنتى."

دعاء بنفاذ صبر:"يوووه يابنتى لحد إمتى هفضل أعلم فيكى؟."

مروه:"ياستى أنا ماليش فى لبسكم ده سبينى فى حالى بقا."

دعاء بتنهيده وهى بتديلها الفستان:"طب خدى إلبسيه."

مروه بتعجب:"نعم! ألبس إيه؟ لا طبعا."

دعاء:"يابنتى عاوزه أشوفه عليكى عشان أعرف حلو ولا لا ، إنتى جسمك مظبوك عنى شويه فهعرف منك."

مروه بضيق وهى بتاخده:"طيب أما نشوف آخرتها."

بعد فتره بسيطه خرجت من الحمام...تأليف ساره بركات

دعاء بغمزه وهى بتقرب منها:"ده إنتى بقيتى أحلى منى يابنتى."

مروه بضيق:"يلا إنجزى شوفى هيبقى حلو عليكى ولا لا ، أنا مابحبش ألبس الفساتين العريانه دى."

دعاء بإستغراب:"هو أنتى مش واخده بالك إنى لبست؟ وبعدين ده مش عريان هو بحمالات ولحد الركبه وواسع أهوه أى نعم هو لونه أزرق بس حلو."

مروه بضيق:" أنا هروح أغير."

دعاء بحزن وهى بتمسكها من دراعها:"عشان خاطرى إلبسيه، إنتى بالنسبالى أختى يعنى لازم تفرحيلى."

مروه بإبتسامه خفيفه:" صدقينى أنا فرحانه ، بس الفرحه أو المشاعر عموما مش باللبس."

دعاء برجاء:"ممكن طيب تنفذى طلبى ده ، عشان خاطرى خليكى لابساه وياستى لما تروحى غيريه."

مروه بتنهيده صعبه:"طيب."

دعاء بفرحه وهى بتقرب من شعرها:"هييييييه ، إستنى بقا عشان هعملك تسريحه حلوه أوى."

مروه بإستغراب:"هتعملى إيه؟"

دعاء:"هعملك تسريحه حلوه بدل الكحكه إللى إنتى عاملاها دى."

مروه بضيق مع تحذير وهى بتبعد عنها:"كله إلا شعرى يا دعاء ، إياكى تقربى منه."

بعد فتره بسيطه....

دعاء بتنهيده:"وأخيرا خلصت ، إيه رأيك فى التسريحه؟"

مروه بضيق وهى بتبص فى المرايه:"عاديه."

دعاء بضيق:"إيه دى إللى عاديه؟ ده أنا بينت جمال شعرك الأسود إللى إنتى مخبياه فى الكحكه إللى دايما بتعمليها دى ، شايفه شعرك طويل وحلو إزاى وناعم تبارك الله يعنى."

مروه:"خلصتى كلام؟"

دعاء كانت لسه هترد قطع كلامهم دخول والدتها...

سناء:"العريس جه يا دعاء وكل ده وإنتى لسه بتجهزى ، ماشاء الله إيه الجمال ده يا مروه؟!"

دعاء:"أيوه يا ماما إقنعيها وشجعيها ، خليها تلبس فساتين بدل البلوزه القديمه والجيبه المكرمشه إللى دايما بتلبسهم دول."

مروه بعصبيه مكتومه:"دعاء."

دعاء بحزن وهى مدركه للموقف:"أنا آسفه ،أنا مش عارفه الكلام ده طلع منى إزاى."

مروه بسطحيه وهى بتدخل للحمام:"ماحصلش حاجه لكل ده ، أنا لازم أمشى عشان إتأخرت على ماما."

دعاء بدموع مكتومه وهى بتمسكها من دراعها:"عشان خاطرى يا مروه ماتزعليش منى ،أنا كنت بهزر."

سناء وهى بتقرب من مروه:"ماتزعليش من دعاء ياحبيبتى إنتى عارفه إنها دبش دايما ومش بتاخد بالها من كلامها إللى بتقوله ، وبعدين يعنى مالها الجيبه المكرمشه ماهى حلوه أهيه هى والبلوزه ، ماتزعليش."

دعاء:"عشان خاطرى خليكى معايا."

مروه بتنهيده صعبه:"خلاص حصل خير."

دعاء وهى بتحضنها:"كنت عارفه إنك مش هتزعلى منى ، مافيش حد بيزعل من أخته أبدا."

سناء:"العريس بره يابنات ، ماتتأخروش."

دعاء ومروه فى صوت واحد:"حاضر."

قبل ماتخرج من الأوضه إفتكرت حاجه..

سناء:"اه صحيح يا حبيبتى، إعملى قهوه للعريس ماتنسيش."

دعاء بخبث:"بس كده؟ عنيا يا ماما."

مروه بضحكه مكتومه:"ربنا يستر."

دعاء لمروه بعد خروج سناء:"هخليه يندم على كل إللى عمله فيا طول السنه دى كلها."

مروه بدهشه:"هتعملى إيه؟!!"

دعاء بخبث:"تعالى ورايا وهتعرفى."

بعد فتره بسيطه دخلوا صالون الفيلا.. مروه قعدت جنب سناء وبدأت دعاء تقدم القهوه..

دعاء بإبتسامه لتامر:"إتفضل قهوة حضرتك."

تامر بإبتسامه وهو بياخد منها فنجان القهوه:"شكرا يا عسل."

دعاء بإستغراب:"عسل؟!"

تامر بإستفسار:"فى حاجه ولا إيه؟"

ماهر:"إحم إحم ، هتفضلى واقفه كتير كده ياحبيبتى؟ يلا إقعدى جنب مروه."

دعاء:"حاضر يا بابا."

قعدت جنب مروه وبدأ يتكلم..

تامر بتنهيده:"أنا يسعدنى يا عمى ويشرفنى إنى أطلب إيد دعاء بنت حضرتك."

ماهر بإبتسامه:"أنا يزيدنى الشرف بس خلينا نتكلم الأول ونتفق عشان نعرف كل حاجه هتمشى إزاى ، أول سؤال حضرتك جاى لوحدك ليه؟"

تامر بإبتسامه خفيفه:"والدى ووالدتى متوفيين وأنا عايش لوحدى ، ماليش إخوات يعنى بس ليا أصحابى."

بص فى الساعه وبعدها كمل...

تامر بتنهيده صعبه:"أنا مش عارف هما إتأخروا كده ليه؟ أنا آسف على الإزعاج صدقنى."

ماهر:"ولا يهمك يابنى ، إتفصل إشرب القهوه قبل ماتبرد."

تامر:"حاضر ياعمى."

بدأ يشرب القهوه وبعدها بدأ يكح لفتره طويله..

ماهر بصدمه وهو بيخبط على ضهره:"فى إيه يابنى خير؟"

تامر بصعوبه:"مافيش حاجه ياعمى ، هى بس القهوه مسكره شويه ، بس تسلم إيديها ،جميله."

مروه بهمس لدعاء:"كان لازم الملح يا دعاء؟!!! الراجل هيفطس."

دعاء بهمس:"حقى وأخدته منه."

سناء بهمس لدعاء:"حسابك معايا لما يمشى."

بدأ يشرب مايه كتير...وبعد فتره بسيطه كمل كلامه...

تامر:"طلباتك ياعمى ، أنا جاهز أجيب كل إللى حضرتك هتطلبه ، إنت أؤمر وأنا أنفذ."

دعاء بصوت مسموع وبدون قصد:"هو أنت جاى تشترى كنبه!!"

تامر بإستغراب وهو بيبصلها:"أفندم!!"

ماهر بضيق مكتوم:"هى ماتقصدش يابنى ، إنت عارف بقا توتر العرايس وكده ، صح يا دعاء؟"

دعاء وهى بتجز على أسنانه:"آسفه."

تامر بتنهيده:"معلش يا عمى ، بس هو أنا ممكن طيب أقعد مع العروسه شويه؟"

ماهر بإبتسامه وهو بيقوم من مكانه:"خد راحتك يابنى، يلا ياسناء يلا يا مروه."

قام من مكانه وقعد جنبها بعد خروحهم من الصالون...

تامر:"على فكره أنا ماكذبتش ، القهوه كانت حلوه ، عشان من إيدك."

دعاء بإستغراب وهى بتبصله:"هو أنت دكتور تامر؟"

تامر بإبتسامه:"تامر بس ، دكتور دى كانت فى الجامعه وخلاص إنتى خلصتى الجامعه مش فاضل غير الإمتحانات."

دعاء بذهول:"هاه؟ هو حضرتك جاى ليه؟"

تامر بإبتسامه جذابه:"جاى عشان أخطبك لإنى حبيتك يا كسوله ياللى نمتى فى أغلب محاضراتى."

..........................................

الجزء الثالث هنا