رواية وريثه القصر الفصل الحادى عشر 11 بقلم هدير محروس

كان فى طريقه الى منزله نظير هاتف حليمه له بضرورة الاسراع الى المنزل لامر طارئ و هام 

كان يشق طريقه و يتمنى ان يصل الى فى اقرب وقت ليخبرها عن خبر اليقين وهو اثبات نسب ايلين له ، و كان يدور فى عقله الف فكرة و فكرة واهمها كيفيه اخذ ايلين كما فعلت مرام بيه ، و الثانى ضرورة مقابله مرام و رؤيتها 

و بعض عدة ساعات وصل الى منزله ولكن الصدمه التى رائها قد الجمت فرحته وهى وجود مرام بصحبه الشرطه داخل منزله

عم السكون بعض لحظات و ظل اسير عينيها كأن عينيه ترفض الانصات لما كان عقله مخطط له ، كما كان الامر كذلك بالنسبه لها فاخذت تنظر اليه وتسئل نفسها عدة اسئله كيف مرت كل تلك السنوات كيف كان يعيش ، هل كان يفكر اين مكانى ، اين اكون 

قطع هذا السكوت ، احتضان ايلين لمرام 

ايلين : مامى ، اخيرا جيتى

عامر بصرامه تختلف عما كان عليه منذ قليل : ايه اللى بيحصل هنا 

احدى رجال الشرطه : استاذ عامر ، مدام مرام مقدمه بالغ بوجود بنتها فى منزل حضرتك 

عامر ببرود : لا مش فاهم ، وبنت مدام مرام ايه اللى هيجيبها عندى 

الظابط : افندم ، امال البنت ازاى اتعرفت على والدتها ، ما البنت اهيه موجود

عامر بسخريه : مظبوط ، بس فى غلط بسيط 

الظابط باستغراب : افندم 

عامر و هو يقوم باخراج التقرير الطبى : دى مش بنت مرام السمرى لوحدها ، البنت دى اسمها ايلين عامر المرشدى بنتى 

وفى ذلك الوقت جاءت رحيل بصحبه تاج 

رحيل : عامر فى ايه 

عامر بسخريه : حمدالله على السلامه جيتى من السفر امتى ، ولا اصلا السفر ده كمان كدبه ، ثم نظر الى مرام ، زى كدبه ان الجنين مات كده

الضباط :  استاذ عامر ، الوضع القانونى دلوقتى ان مفيش حاجه تثبت نسب البنت ليك ، انت لازم تساعدنا و تمشى بعد كده الإجراءات قانونى ، البنت لازم تمشي مع والدتها ، و حضرتك لازم تلجأ للمحكمه و هى اللى هتحدد وتكرر ان يتعمل تحليل DNA

عامر بعصبيه :  بنتى مش هتاخر من البيت ده فاهمين 

ايلين و هى تمسك بيد مرام : مامى  هو عامر بيزعق ليه 

تاج محدثا عامر : عامر اهدى البنت خايفه 

عامر و هو يتجه الى ايلين : ايلين حبيبتى انتى خايفه منى 

ايلين : انت بتزعق

عامر : انا اسف ، ثم نظر الى مرام قائلا ، مش انا بابى يا ايلى 

ايلين بابتسامه وهى تضم عامر : اه انت بابى بتاع ايلين ، شوفتى يا مامى انا بقي عندى بابى

عامر : و بابى عمره  ما هيسيب ايلين تانى ، وامسك بيد ايلين و كاد ان يذهب ولكن اوقفه صوت مرام 

مرام : عامر سيب بنتى ، انسى انك تاخدها منى 

عامر لايلين : ايلين حبيبتى روحى لداده حليمه جوا 

وبعد ذهاب الصغيره انهار وجه القوه التى كانت ترسمه على وجهها 

عامر بعصبيه : انتى تسكتى خااالص ، متجبيش سيره بنتى على لسانك ، ضحكتى عليا و قولتى ان سقطتى الجنين ، و شيلتنى الذنب ، و اتاريكى كنت متفقه مع الدكتور و ضحكتوا عليا ، و بعدتى بنتى عنى ٤ سنين وانا مش عارف ان ليا بنت ، حرمتينى منها ، وحرمتيها ان يكون عندها اب زى باقى اصحابها ، وجايه تقولى عليها بنتك ، انتى ام ازاى ، انتى الجحود ملى قلبك للدرجه دى 

مرام : ايوا انا عملت كده ، ولو رجع بيا الزمن هعمل كده ، كنت عاوزنى اسيب بنتى مع واحد مستهتر زيك ازاى ، و الخيانه طبع فى دمه ، كنت عاوزه اعيش بنتى فى حياة مستقرة ثم نظرت الى رحيل قائله ، لحد ما عرفت ان اختك و اخويا زياد اتفقوا مع بعض و خطفوا بنتى منك ، وخلاصه الكلام حتى لو جبت مية تقرير ايلين هتفضل معايا ، ايلين هتفضل معايا ، و الاحسن ليك تدينى البنت بدل ما ابلغ السفارة انك خطفها 

عامر : طظ فى السفارة ، و عرفينى هتاخديها ازاى يا مرام 

___________________________________

وبعد مرور عدة ساعات فى احدى مراكز الشرطه

كان يمضى على عدة اوراق بسبب انه الواصى على ايلين 

احد الظباط : استاذ زياد تقدر تاخد  ايلين دلوقتى 

عامر بعصبيه : ياخد مين ، ايلين هتروح معايا 

زياد : عامر تسمحلى اتكلم معاك شويه بعد اذنك 

و بعد خروجهم خارج المكتب 

زياد : انا عارف و مقدر الاحساس اللى انت فيه ، وانا كنت ضد مرام من الاول والله ، و انا اللى كلمت رحيل اختك و رتبنا كل ده

عامر : و مجتيش تقولى كده من الاول ليه بدل اللفه الطويله دى

زياد : علشان اكيد مكنتيش هتصدق ، وحتى لو انت صدقت ، اقنعينى البنت ازاى كان هترضى تتاقلم ان ابوها ظهر مرة واحده 

عامر : انا عاوز بنتى يا زياد

زياد : متخافش بنتك هتكون معاك ، و انا اوعدك بده ، بس لازم نمشى الإجراءات القانونيه ، و تعمل اثبات فى المحكمة لبنتك

عامر : ماشي يا زياد ، هتاخد ايلين ، بس وعهد الله لو اختك فكرت انها تاخد البنت و تختفى ، لهكون عملها الاسود باقى حياتها 

وبعد عدة ساعات بعد وصولهم لمنزل عامر مرة اخرى لاخذ ايلين  

كان يضم ايلين اليه بشدة قائلا : هتوحشينى اوووى يا ايلين

ايلين ببكاء : انا كده خلاص همشي و مش هشوفك تانى 

عامر : لا يا حبيتى متخافيش انتى بس هتروحى مع ماما كام يوم بس عقبال لما اخلص شويه شغل ، و بعد كده هرجع اخدك تانى 

ايلين :  و ماما  هتكون معانا

عامر : ايلى حبيبتى خدى بالك من نفسك 

ايلين : حاضر يا عامر 

زياد : لا يا ايلى ، ده بابا ، قوليه حاضر يا بابا 

ايلين : يعنى انت طلعت بابا بجد 

عامر وهو يضمها اليه مرة اخرى : ايوا يا نور عين ابوكى. واخذ يوزع قبلاته على وجهها بالكامل و يضمها مرة اخرى 

ايلين وهى تنظر الى زياد : زيزو انا مش عاوزه امشي 

عامر : يومين بس يا ايلين و انا هاجى اخدك متفقين 

ايلين : حاضر يا بابا و كادت ان تذهب و لكن اوقفها عامر 

عامر : نسيتى بيت الاميرة يا اميرة 

ايلين ببكاء : هستناك اوعى متجيش 

وبعد ان ذهبت ايلين مع  زياد و مرام التى كانت ساكنه تماما 

افجر عامر بالبكاء كأنه طفل صغير انهارا تماما كمن فقد بعزيز على قلبه 

رحيل بدموع : اهدى يا عامر متعملش فى نفسك كده اهدى

عامر مبتعدا عن رحيل : ابعدى عنى ، مش عاوز اشوفك تانى ، اخرجى برة ثم تركها و ذهب الى غرفته 

رحيل بانهيار : عامر 

حليمه : اهدى يا بنتى ، وانا معاه متخافيش ، روحى مع جوزك ومتقلقيش

رحيل بانهيار: عامر يا داده ، عامر كرهنى ، والله كنت بعمل ده لمصلحته ، قولها يا تاج انى كنت خايفه عليه والله

تاج : اهدى يا رحيل ويلا نروح دلوقتى ، و بكرا هنيجى

وذهب تاج الى احد الغرف ليحمل صغيره و ذهب الى منزله برفقه رحيل المنهاره 

______________________________________

فى منزل زياد و مرام 

كانت تضع يدها على وجه نظير ضرب زياد لها على وجهها

مرام بصدمه : بتضربنى بالقلم يا زياد 

زياد : لما تعملى حاجه من ورايا يبقى تستهلى بعد القلم ده عشرة 

مرام ببرود : معنديش مشكله قدام بنتى هتبقي فى حضنى

زياد : بنتك ، اااه قوتيلى بنتك اللى من ساعه ما جينا و هى بتعيط جوا فى الاوضه وعاوزه ترجع لابوها

مرام : متقولش ابوها 

زياد : لا ابوها و غصب عنك كمان 

مرام : مش انت السبب فى اللى احنا فيه ده 

زياد :  نهايه الكلام ده ، علشان انا زهقت بنتك و عرفت مين ابوها ، و عامر عرف خلاص ان ايلين بنته ، اى تصرف منك يا مرام من غير علمى مش هتلومى غير نفسك