رواية عندما يعشق الصقر الفصل الرابع بقلم اسماء الطبلاوى
(اترعبت مرمر لما شافت الشخص الغريب ده جمب سرير صقر و راحت مصوته..
مرمر: يا لهوووووى الحجووووونى
(الشخص ده هجم عليها خبطها فى دماغها وقعت مغمى عليها بس المستشفى كلها اتلمت وجرى.
الدكتور: يا انسه.. انتى يا بنتى.. بسرعه خلوا الامن يشوف مين اللى كان هنا ده وكان عاوز ايه وانا هتصل عالحاج منصور.
(الدكتور كلم منصور وجه جرى برعب ومرمر كانت على سرير فى اوضة صقر وراسها مربوط
مرمر: اه يا راسى.. اه يا نفوخى اللى انفتح يانى.
الدكتور: ما خلاص بقى يا بنتى بقالنا ساعه قدامك عاوزين نفهم ايه اللى حصل وانتى مبتعمليش حاجه غير النواح وبس.
مرمر: هملنى فى حالى يا جدع انت.. هملنى وملكش صالح بيا واصل.
منصور: طيب سيبك منه يا مرمر وجوليلى انى.. مين اللى كان اهنه وكان جاى يعمل ايه عاد.. طمنينى على ولدى.
مرمر: اما يفوج سيدى صقر اجول طل حاجه.. غير اكده مش هنطج
صقر بتعب: ما انا صاحى اهو بس والله ما جادر افتح عينى بسبب نواحك.. اتكلمى بجى صرعتينى.
مرمر بحب: الف سلامه عليك يا سيدى صقر... انت كيفك دلوك.
صقر: انى زين يا مرمر.. جولى بجى شوفتى ايه لما جيتى.
مرمر: انا لما وصلت المستشفى كنت خايفه اطلع فى البتاع اللي بالكهرباء ده عشان اكده جولت انى....
الدكتور: انتى لسه هتحكى تاريخ حياتك الشرطه بره وعاوزين يعرفوا كل حاجه حالا انطقى بقى
مرمر بدموع: انى مش هجدر اجول اى حاجه جدام الراجل اللى عمال يزعج فيا ده.. خرجوا يا جناب العمده وانى اجول كل حاجه.
الدكتور: نعم.. دى مجنونه دى ولا ايه.
منصور: معلش يا دكتور.. اطلع دلوك وانى هجولك كل حاجه هتجولها خلينا نخلص.
(خرج الدكتور و مرمر قامت اتاكدت ان الباب مقفول وصقر و منصور استغربوا
منصور: بتعملى ايه يا بتى.
مرمر:بطمن ان محدش هيدخل علينا يا عمده.
صقر: هو فى ايه يا مرمر ايه اللى جرالك.
مرمر بخوف: انى مش موجوعه ولا حاجه والخبطه مكنتش جويه للدرجادى... بس انى خايفه على سيدى صقر.
صقر: خايفه عليا انى.. ليه.
منصور: فى ايه يا بتى كركبتى جلبى.. ايه اللى حصل.
مرمر: انى لما فتحت الباب لجيت جدامى واحد ماسك سرنجه فيها حاجه حمره وكان رايح يحطها فى محلول سيدى صقر و اول ما جولتله بتعمل ايه يا جدع انت راح رماها من الشباك ده و جه عليا جرى روحت راجعه بالصوت لميت المشتشفى خبطنى فى راسى و جرى.
منصور: معناتوا ايه الحديت ده يا مرمر
مرمر: ده كان واحد رايد يجتل سيدى صقر يا جناب العمده.
منصور بغضب: يجتل ولدى.. مين ده وكيف اتجرأ.. جولى مين يا مرمر.
مرمر بتوتر: معرفش كان مخبى خلجته بشال ومشفتوش.
منصور: نهار ابوه اسود.. انى هعرف كيف الاجيه.. خليكى جار صقر وانى راجع.
(خرج منصور يتكلم مع الشرطه و صقر بص لمرمر بشك وشاورلها تقرب منه.
مرمر: اجعدى جارى يا مرمر متخفيش.
مرمر بقلق: ادينى جعدت يا سيدى.. فيك حاجه.. تحب انادى للحكيم.
صقر: لا انى عاوزك انتى... اولا حابب اجولك شكرا عشان لحجتينى و انقذتى حياتى النهارده
مرمر: وووه.. دنا افديك بعمرى يا سيدى.. متجولش اكده.
صقر: هة ده العشم بردك يا مرمر.. بس فى حاجه تانيه لازم اعرفها منك.. وانتى هتجوليلى صح.
مرمر بتوتر: معرفوش.. ومشفتوش.
صقر: كيف عرفتى انى هسألك عنه
مرمر بتوتر: ماهو.. ما هو اصل.
صقر: متخفيش.. مفيش مخلوج هيعرف حاجه صدجينى.. انى متوكد انك شفتى الراجل اللى كان اهنه وتعرفيه زين جوليلى هو مين يا مرمر.
مرمر: مجدرش.. مجدرش.. ممكن اخوى يتأذى برغم انه يستاهل بس مفيش فى يدى حاجه.
صقر: هو اخوكي اللى عمل اكده يا مرمر.. جولى متخفيش
مرمر: وووه.. لا والله مش اخوى ده راجل من رجالته
صقر: طيب جوليلى هو مين وانى هخرج اخوكى بره الجصه دى واصل.. مش بتعزينى يا مرمر
مرمر بحب: ربنا يعلم معزتك فى جلبى يا سيدى صقر.
صقر: طيب خليكى متوكده انى عمرى ما هرد جميلك ليا اذيه جولى بجى.
مرمر باستسلام: حاضر يا سيدى.. هجولك كل حاجه.
(وبره قدام اوضة صقر كان منصور واقف مع الشرطه والدكتور.
منصور: جولتلكوا البت كانت بتهلوس.. واللى كان جوه ده كان راجل من رجالتى وهى متعرفوش
الظابط: ازاى يا حضرة العمده.. مش هى بردوا قالت انه كان فى ايده سرنجه ده معناه ايه.
منصور: ما هى جالتلى دلوك جوه انها كان بتهيجلها ومكنتش سرنجه.
الظابط: اممم طيب يا عمده انا محتاج احقق معاها بنفسى.
منصور: اول ما تبجى زينه هجبهالك بنفسى المركز تجول اللى عندها.
الظابط: ماشى يا عمده.
(مشت الشرطه و الدكتور وقف يكلم منصور بحده
الدكتور: ليه كده يا منصور.. انا عارف ان مش ده الكلام اللى قالته البت دى.. بتكدب ليه بس.. ما الشرطه تقدر تجيب الراجل ده
منصور بغضب: بجولك ايه يا دكتور.. انى اللى حدايا جولته.. ومفيش كلام تانى.. احنا اصحاب من زمان وانى بعزك كيف اخوي.. بس الجصه دى تخصنى لحالى وبس.
الدكتور: متضيعش نفسك يا منصور.. انا خايف عليك مش اكتر
منصور: خليها على الله يا اخوى.. واللى فيها ربنا مبتغرجش... هدخل اطل على رحمه انى.
(دخل منصور لرحمه و صقر كان نايم مكانه مصدوم وبيتكلم مع مرمر
صقر: متوكده من حديتك ده يا مرمر.. انى مصدجك وهاخد كلامك صدج.
مرمر: وحياتك عن... جصدى والله العظيم انى بجول الحج و هو ده كل اللى حصل و اعرفه و انى يعنى هكدب عليك ليه عاد.
صقر: طيب يا مرمر.. انى مش عاوزك تجولى لاى مخلوج اللى جولتيهولى وانى هتصرف بس احنا اتفجنا لو اخوكى ملوش يده فى الجصه دى مش هخلى حد يمسه ولو ليه يد..
مرمر: انى اللى بجولك لو ليه يد ابجى اجطعهاله و انى موافجه.
صقر: خلاص اتفجنا.. راسك بتوجعك ولا حاجه.
مرمر: لا جلبى اللى بيوجعنى.
صقر: ايه.
مرمر: بجول انى جهزتلك مطرحك فى الدار وخليته فل.. هيعجبك جوى جوى.
صقر: هو عاجبنى من دلوك يا مرمر..
(وفى اوضة رحمه كان منصور حكالها كل حاجه وهى قلقت
رحمه: ووووه.. مين اللى فكر يعمل اكده فى صقر يا ابوى وليه.
منصور: مش عارف يا بتى.. بس اللى عمل اكده كان جاصد يخلص من صقر بس مش منكوا انتوا الاتنين وده اللى جلجنى.
رحمه: ايه اللى جلجك يا ابوى حصل ايه يجلجك اكده
منصور: انى جمعت كبار البلد وجولتلهم انى لجيت ولدى صقر و مش جاى فى بالى حاجه واصل دلوك غير ان يكون حد فيهم هو اللى بعت حد يخلص على ولدى.. اصل اشمعنا يعني ده يحصل بعد ما جولتلهم.
رحمه: لع يا ابوى كبار البلد كلهم يحبوك ويحبولك الخير ومش ممكن يعملوا اكده وبعدين هما يعرفوا طريج صقر منين.
منصور: ايوه صح.. محدش منهم يعرف المستشفى ولا حتى الاوضه كيف يعملوها.
رحمه: فكر يا ابوى جبل ما تصيب حد بجهاله وترجع تندم.
منصور: انى هحل الجصه دى بعدين المهم دلوك انى اطمنت عليكى وعلى اخوكى.. حاسه بحاجه دلوك يا جلب ابوك.
رحمه: مكان العمليه بس يا ابوى.. والوجع كله راح الحمدلله.. وكله بفضل صقر بعد ربنا.
منصور: الحمدلله.
رحمه: خلى بالك من صقر يا ابوى.. العين صبحت عليه واللى حاول يعمل اكده نوبه هيعملها تانى وتالت ومش هنخلص.
منصور: متجلجيش يا بتى.
(وهناك فى بيت حنان كانت واقفه قدام المرايه بتزوق وتسرح شعرها و ابوها دخلها
حنان: هو فى واحده فى البلد بنص جمالى... اكيد هيطير عجله بيا لما اروحله.
حجاج: تروحى لمين يا بت حجاج انتى اتجنيتى واجفه تحددتى روحك جدام المرايه.
حنان: بتكلم على صقر يا ابوى.. صقر زين الرجاال.. هو ده اللى انى هروحله ومش هروح لغيره.. و هرمى جلبى تحت رجليه سجاده يدوس عليه ويخطى.
حجاج: سبحان مغير الاحوال ايه اللى جرالك خلاكى تغيرى رايك فجأه اكده ما الراجل كان جاتل نفسه عليكى وكنتى انتى بتجولى لع وتتمنعى
حنان: كنت غبيه يا ابوى.. بس هعمل ايه انى لو كنت اعرف كنت كلبشت فيه بيدى وسنانى.. بس كل حاجه وليها اوان.
حجاج: ايوه حصل ايه يخليكى رايده تروحيله وترمى جلبك تحت رجليه سجاده كيف ما بتجولى.
حنان: عشان صقر مبجاش صقر حاف اكده.
حجاج: امال بجى صقر بالرز ولا بالجبنه.
حنان: انى بتحددت جد.. صقر بجى اسمه صقر منصور الهوارى.
حجاج بصدمه: كيف ده.. صقر يبجى ابن العمدة.
حنان: ايوه يا ابوى شوفتش خيبه اكبر من خيبة بتك.. يعنى اجفل بابى وباب جلبى فى خلجته وهو اللى المفروض اجوله خدنى فى حنانك خدنى.
حجاج: وانتى فاكره بعد السم اللى سممتى بدنه بيه بحديتك العفش لما تروحيله هياخدك بحنانه.. ده مش بعيد ياخدك جوز اجلام يفوجوكى لحالك يا بت حجاج.
حنان بغضب: وووه هو انت مفيش حداك غير الحديت اللى يسم البدن ده.. انى جولتلك صقر هيبجى ليا لو حتى هخلص على اى حرمه تجربله وميبجاش فى البلد غيرى.
حجاج: يبجى جهزى حالك للسجن يا بتى عشان مفيش حرمه فى البلد هتسيب صقر بعد ما بجى ولد العمده.
حنان: وانى موافجه المهم اخد حجى من الدنيا.
(فى مكان تانى ضلمه كان واقف شعبان مع واحد بيبهدل فيه بغضب.
شعبان: كيف ترمى الحجنه من الشباك يا ولد الفرطوس وكيف تهرب جبل ما تخلص اللى بعتك ليه.
الراجل: البت دخلت عليا يا شعبان وشافتنى وجتها معرفتش اعمل ايه و لا اتصرف كيف لو كانو جفشونى والحجنه معايا كنت روحت فى داهيه.
شعبان: تجوم ترميها يا غبى.. انى غلطان انى بعت حمار كيفك.
الراجل: مليش فيه انى عملت اللى عليا وعاوز فلوسى ولولا البت مرمر دخلت عليا كنت خلصت كل حاجه.
شعبان بصدمه: مرمر... انت تجصد ان مرمر هى اللى دخلت عليك الاوضه.
الراجل: ايوه هى.. ولو مجبتش مالى انى هروح اجول كل حاجه للعمده.
شعبان: مالك هتاخده فوت عليا بكره فى الدار وانى هراضيك اخفى دلوك.
(مشى الراجل وقعد شعبان محتار وهناك فى المستشفى كان صقر واقف بتعب مع مرمر فى الجنينه تحت شباك اوضته
صقر بتعب: دورى زين يا مرمر لازم نلاجيها يا بت.
مرمر: ما انى بدور اهو يا سيدى بس مش شايفه حاجه واصل.
صقر: اتخيلى فى عجلك هو كان واجف فوج كيف ورماه بعزمه ولا براحه عشان نجدر نحدد هى اهنه ولا هناك.
(غمضت مرمر عنيها وبدات تفتكر تانى وبعدين فتحتها
مرمر: لا هو رماها بعزمه انى شوفته.. يعنى اكده هتبجى اهناك مش اهنه.
صقر: براوة عليكى يا مرمر يلا دورى هناك اكده هتلاجيها انشاء الله.
(راحت مرمر قدام شويه تدور و راحت موطيه عالارض جابت سرنجه من الارض جواها سائل احمر
مرمر بفرحه: هيييييه لجتها يا سيدى لجتها اهى الحجنه.
صقر: شاطرة يا مرمر.. تعرفى انك اشطر واحده فى الدنيا كلها.
مرمر: ايه ده هو انت بتحددت بت اختك.. انى كبيرة عالحديت ده عاد.
صقر: خلاص يا كبيرة جوى.. يا كبيرة خالص.. هاتى الحجنه دى وتعالى نطلع.
مرمر: هتعمل بيها ايه دى اكيد جواها سم ولا اى حاجه عفشه.
صقر: صح.. انتى صح.. انى بردك عاوز اعرف اللى جواها.
مرمر: طيب يلا عشان فاتك تعبت من الوجفه دى جوى.. يلا بينا.
(سندت مرمر صقر وطلع راح للدكتور دخل وقفل الباب ومرمر وقفاله بره.
الدكتور: ايه ده يا صقر انت لسه قايم من عملية خطيره ومينفعش تتحرك كتير كده قومت ليه من سريرك.
صقر: اسمع يا دكتور.. الحديت اللى هجوله ده لازم يفضل بينى وبينك مهما حصل فاهم.
الدكتور: زى ما تحب بس فى ايه لكل ده.
(طلع صقر الحقنه من جيبه و اداها للدكتور اللى اتصدم
الدكتور: هى دى الحقنه اللى....
صقر: ايوه هى.. هديك رقم محمولى انى مش ابوى هتعرف الحجنه دى جواها ايه وهتكلمنى تجولى.. اتفجنا.
الدكتور: اتفقنا بس متخليش منصور يعمل حاجه تأذيه انا عارف دماغه.
صقر: متجلجش انى هتصرف.
(جه منصور وخد صقر و رحمه من المستشفى ورجع بيهم البيت وهو فرحان بسلامتهم وكل واحد طلع اوضته وتانى يوم كان صقر لسه نايم صحى على صوت تلفونه
صقر: الوو.. ايوه يا دكتور انى صقر معاك.
الدكتور: انى عرفتلك السرنجه كان جواها ايه يا صقر.
صقر باهتمام: كان فيها ايه....
