رواية وريثه القصر ( جميع فصول الرواية كاملة ) بقلم هدير محروس

روية وريثه القصر الفصل الاول بقلم هدير محروس

كان يستعد بكامل هيئته للذهاب الى الشركه الخاصه به حين نادته مسئوله المنزل لتخبره بوجود هاتف له طارئ 

" حليمه " :  عامر بيه ، استاذ تاج اتصل و بيستعجل سيادتك

عامرباستعجال :  بلغيه انى اتحركت ، واه انا منستيش حضرتك ممكن تاخدى الاجازة اللى انتى عاوزها 

حليمه بابتسامه : كتر خيرك يا بنى  ، ده هو اسبوع واحد بس هطمن على بنتى و هرجع ان شاء الله

عامر بحنان : والله الواحد مش عارف هيستحمل الاسبوع ده من غيرك  ازاى يا داده حليمه ، و من غير اكلك ده كمان 

حليمة بابتسامه : ربنا يجبر بخاطرك يا بنى 

_______________________________________

فى السياره 

تاج بشده : انت فين يا عامر كل ده تاخير انت مش عارف ان فى اجتماع مهم

عامر بملل : انتوا عاملين  قلق ليه ما انا جاى فى السكه اهو

تاج : يا عديم المسئوليه

عامر بشك : عديم المسئوليه ،  الكلمه دى مش بتاعتك دى بتاعت رحيل هى جنبك 

تاج : ايوا يا سيدى أنجز علشان اختك هتولع فينا احنا الاتنين 

عامر بضحك: خلاص انا فضلى شويه و جاى 

رحيل بشده : عامر يا مرشدى  ربع ساعه و لو مكنتش قدامى متلومش غير نفسك فاهم ثم اغلقت الهاتف

__________________________________________

فى باريس كانت تقف تنظر الى الطرقات و تستمتع بنسيم الهواء الصافى و لم تنتبه لنفسها سوى عندما وضع اخيها  الوشاح الخاص بها على كتفها  

مرام : انت جيت يا حبيبى 

زياد : جيت من بدرى بس انتى محستيش بيا لما دخلت 

مرام وهى تنظر الى النافذة مرة اخرى : معلش كنت سرحانه شويه 

زياد : و ياترى الجميل سرحان فى ايه 

مرام بابتسامه و هى تنظر الى اخيها : متقلقش يا زيزو انا كويسه

زياد بتنهيده : اتمنى ده فعلا اتمنى انك تكونى بخير يا مرام

" قطع هذا الحديث نداء الصغيره ايلين "

ايلين :  زيزووو ، انت جيت 

زياد بابتسامه  و هو يضم الصغيرة اليه : ايلى حبيبتى ، وحشتينى يا عمرى انتى 

ايلين : فين الشكولاته بتاعت ايلى 

زياد مصطنع انه  قد نسي : اووبس انا شكلى نسيت يا ايلى 

ايلين بتزمر طفولى :  زيزو وحش و ايلى مخصماك 

زياد بضحك : اه يا لمضه انتى ، اهيه يا ستى ولا تزعلى

ايلين بابتسامه : هييييه ، ميرسى يا زيزو 

كانت تنظر اليهم بابتسامه و كانت تتمنى ان يكون حال ابنتها افضل بوجود ابيها بجانبها و لكن للظروف احكام اخرى 

__________________________________________

فى مكتب عامر المرشدى 

رحيل : ممكن افهم بقي سبب التاخير ده كله ليه

عامر بضيق: هو انا مش جيت و خلصنا الصفقه ، بتتكلمى ليه تانى يا رحيل ، ده ربنا يكون فى عون  عدى ابنك والله

تاج بهدوء : اهدوا يا جماعه ، خلاص يا رحيل الموضوع خلص على خير

رحيل بضيق : خلص ايه و بتاع ايه ، انت فاكرنى بتكلم ع الصفقه ، انا بتكلم على الاستاذ اللى رجع تانى للسهر بتاعه 

عامر بشك : انتى بتراقبينى يا رحيل ، هى وصلت لكده

رحيل : اه يا عامر 

عامر بعصبيه : رحيل انتى اه اختى بس مش وليه امرى ، فهم مراتك يا تاج ، انا ماشي 

" رحيل وهى تنظر الى اخيها و هو يخرج من باب المكتب "

رحيل : عديم المسئوليه 

تاج : حبيبتى اهدى فى ايه لكل ده ، لما انتى بتعملى كده مع اخوكى امال المسكين اللى فى البيت ده بتعملى معاه ايه

رحيل بعصبيه :انت بتهزر يا تاج ، انا مش هستنى لما يجيلى كل شويه بمصيبه جديدة ، بخلص من مصيبة بندخل فى مصيبة اكبر انا نفسى افهم حاله ده مش هيتعدل بقي هيفضل كده على طول مش كفايه اللى حصل زمان ، ده اللى زيه زمانه خلف بدل الولد خمسه و هو كل همه السهر و البنات و الشركه اللى انا بنتها من اول و جديد هتروح هدر على ايده 

تاج : رحيل اهدى بس انا مقدر خوفك عليه بس  متنسيش ده اخوكى الوحيد ، مينفعش اللى انتى عملتيه ده ، و بعدين ايه لزوم تجيبى سيره اللى حصل زمان دى سنين و عدت خلاص

رحيل بتفكير : تاج بعد اذنك سبينى دلوقتى 

وبعد خروج تاج قامت رحيل بامساك هاتفها و اجرت مكالمه 

رحيل : الووو ، انتوا هتيجوا امتى 

شخص ما : فى اقرب وقت يا رحيل 

رحيل بامر : الاسبوع ده تكون هنا 

__________________________________________

فى باريس 

كانت مرام تجلس مع ابنتها و تلعب معاها حين قطاعتها بنتها بسؤالها الذى اربكها 

ايلين : مامى هو بابى هيجى امتى 

مرام بابتسامه : انتى عاوزه بابى يا ايلى ، مش زيزو بيلعب معاكى 

ايلين بغضب طفولى و هى تترك امها : ايلى عاوزه بابى ليها 

وذهبت ولم تهتم الى نداء والدتها ،  ف اتجهت مرام الى اخيها الذى وجدته يتحدث فى هاتفه ف انتظرت انتهاء حديثه 

زياد: سورى يا مرام كان معايا شغل ، تعالى فى حاجه 

مرام بضيق و هى تجلس على احدى كراسي المكتب : ايلين سئلتنى تانى على ابوها يا زياد 

زياد بضيق : سبق و قوتلك انو لازم يعرف يا مرام ، بنتك كل يوم بتكبر و هى محتاجه ابوها فى حياتها ، انا طوعتك فى الاول ومشيت وراكى ، لكن البنت من حقها تعرف ان ليها اب ، وهو كمان من حقه يعرف ان بنته لسه عايشه مش زى ما انتى قوتلى ليه ان الجنين اتوفى و بعدين انتى مستنيه امتى علشان تعرفيه ، بنتك عندها دلوقتى 4 سنين 

مرام بضيق : هو ميستحقش انو يكون ابوها ، كفايه اللى عمله معايا زمان ولا انت نسيت يا زياد 

زياد : انا منستيش يا مرام ، بس فى الاول و الاخر ده ابوها يا مرام لازم يعرف سواء انتى موافقه على ده او لا هيجى وقت و ايلين هتعرف ابوها 

ومتنسيش ان قرار الانفصال بينكم ده كان قرارك و قرار انك تكدبى عليه و تقوليله انك سقطتى بنتك كان قرارك برضو  الغلط عندك لما خبيتى على جوزك انك لسه حامل  

مرام بتهرب : انا وبنتى مبسوطين كده ، ثم اكملت بابتسامه ، وبعدين ما انت معانا اهو يا زيزو و ايلى لما بتكون انت مش هنا بتفضل زعلانه 

زياد بحنيه وهو يضم اخته اليه :   مرام حبيبتى انا على طول جنبك انتى و ايلى بس انا بتكلم فى مصلحه بنتك يا حبيبتى ، اى بنت لازم تحس بوجود ابوها ، وبعدين ده لو هو عارف ان ليه بنت و مش بيسئل عليها كنت اقولك لا يستاهل لكن انتى بتعاقبيه على اللى حصل بينكم بانه ميعرفش بوجود بنته و متنكريش انك كمان بتعاقبى نفسك

مرام : قصدك ايه بانى بعاقب نفسي 

زياد : قصدى انك لسه بتحبيه يا مرام 

مرام بتهرب : زياد ، انت ايه اللى انت بتقوله ده ، اكيد لا طبعا

زياد بصرامه : امال انتى ليه بترفضى  اى حد يجيلك 

مرام : عادى ، علشان بنتى ، انا عايشه لبنتى وبس 

زياد : متاكده من اللى انت بتقوليه ده 

مرام و عيونها تلألأت بالدموع : زياد لو وجودى انا و بنتى عامل ليك حمل انا ممكن " وكادت ان تكمل كلامها و لكن قطعها نظرة اخيها المرعبه لها"

زياد بصرامه : انا هعتبر انى مسمعتيش كلامك ده تمام ، كلامك العبيط ده اياكى يتكرر تانى مفهوم  

مرام :  يا زياد حاول تفهمنى و تقدرى انا جوايا ايه ، انت كنت عاوزنى ازاى اكمل مع واحد كل يوم مع واحده شكل 

زياد : على اساس انك فى الاول مكنتيش تعرفى ان طريقه حياته عامله ازاى  من الاول ، من رائى تفكرى تانى يا مرام 

مرام وهى تتحاول تغير الموضوع :  تمام يا زياد ،   انت صحيح مقولتيش شغل ايه اللى متاخر ده 

زياد وهو ينظر الى اخته : ابدا شغل بس مش هنا 

مرام باستغراب : امال فين 

زياد بنظرة ثاقبه على اخته : القاهره  " ثم سكت قليلا"  ، احنا هنزل القاهرة يا مرام 

الفصل الثانى من هنا